Outsourcing

Hoewel Outsourcing (of Externalisering) gewoonlijk niet op die manier wordt opgevat, is het voor alle praktische en juridische doeleinden zeer vergelijkbaar met uitzendwerk qua aard, opzet, werking en afwerking.

Outsourcing wordt vaak niet anders beschouwd dan uitzendwerk, wat in zeer ruime zin betekent dat de loonadministratie en managementfuncties worden geëxporteerd naar een gespecialiseerde organisatie van derden.

Deze simplificatie beperkt echter de omvang en het conceptuele begrip van outsourcing en verhult het enorme potentieel ervan als middel om doelstellingen op een effectieve en betaalbare manier te bereiken.

Net als uitzendwerk bestaat outsourcing uit een driehoeksverhouding tussen drie verschillende partijen en wordt het meestal toegepast wanneer werkorganisaties er om verschillende redenen de voorkeur aan geven het beheer van een volledige operationele eenheid of groep van activiteiten uit te besteden (of te externaliseren) in plaats van simpelweg een beroep te doen op uitzendkrachten om hun personeelsbehoeften te voorzien.

Kortom, outsourcing is de zakelijke praktijk van het inhuren van een partij buiten een bedrijf om diensten uit te voeren of goederen te creëren die traditioneel intern werden uitgevoerd door de eigen werknemers en medewerkers van het bedrijf.

Drie partijen
A – Uitzendkracht
B – uitzendbureau (in de rol van werkgever/aannemer)
C – Opdrachtgever (begunstigde van de verleende dienst)

De uitzendkracht (A) wordt in dienst genomen door het uitzendbureau (B) – de opdrachtnemer, die vervolgens verantwoordelijk is voor de verwezenlijking van de doelstellingen die met de opdrachtgever (C) – zijn overeengekomen.

In dit geval is de wettelijke werkgever (B) NIET ALLEEN verantwoordelijk voor de betaling van het loon en alle andere arbeidsgerelateerde kosten aan de uitzendkracht (A), maar ook voor de leiding, de controle en het toezicht op zijn eigen werknemers om de doelstellingen te bereiken die zijn overeengekomen met de klant (C).

Een grote Nederlandse tankstationketen heeft behoefte aan ongeveer 40 koks voor de kantines van meer dan 20 tankstations in heel Nederland.

Zij bevinden zich in een moeilijke positie. Hoewel het salaris van een kok vrij aantrekkelijk is in vergelijking met de concurrentie, zijn ervaren koks in Nederland uiterst schaars. De beste koks voor deze specifieke keuken zijn Aziatische lijnkoks. Deze professionals zijn echter bijna onmogelijk te vinden in Nederland.

Er is een redelijk aantal ervaren Aziatische lijnkoks in Portugal met een geldige verblijfsvergunning die de baan in Nederland, waar de lonen aanzienlijk hoger liggen, graag zouden aanvaarden. De vertegenwoordiger van de Nederlandse onderneming zou akkoord gaan met de ondertekening van een uitzendovereenkomst met Work Supply – Uitzendbureau, waardoor de Aziatische lijnkoks als gedetacheerde werknemers zouden kunnen werken. Deze oplossing is echter niet in overeenstemming met de arbeidswetgeving omdat de koksfuncties langdurig of permanent zijn en rechtstreeks beheer en toezicht op de lijnkoks door het snelwegrestaurant niet haalbaar en ook niet echt mogelijk is.

Het enige alternatief is dus outsourcing/externalisatie, omdat de Aziatische koks die legaal in Portugal wonen en werken, dan minstens twee jaar in Nederland kunnen werken. De keten van snelwegrestaurants profiteert van de koks die zij nodig hebben in hun servicestations, maar deze koks worden beheerd door en staan onder toezicht van Work Supply – Uitzendbureau aan wie de diensten zijn uitbesteed of geëxternaliseerd op grond van een formele overeenkomst.

De keten van snelwegrestaurants betaalt Work Supply – Uitzendbureau om doelstellingen te bereiken en resultaten te leveren – niet om gewoon mankracht te leveren.

Hoewel de koks geen EU- of EER-burgers zijn, staan EU-richtlijnen duidelijk toe dat zij worden gedetacheerd, richtlijnen die door leden van het Europees Hof van Justitie worden ondersteund.

hypermarktketen wil de Portugese schoonmakers rechtstreeks in dienst nemen – ze op hun loonlijst plaatsen – dat wil zeggen dat de Portugese schoonmakers Duitse arbeidscontracten zouden ondertekenen.

Tijdens het wervingsproces toonden veel van de schoonmakers zich ongemakkelijk of onwillig om bij de Duitse hypermarktketen in dienst te treden. Zij wilden een arbeidsovereenkomst ondertekenen met Work Supply – Uitzendbureau in de overtuiging dat het gemakkelijker zou zijn om hun rechten voor een Portugese rechtbank te verdedigen indien de werkgever zijn contractuele verbintenissen en verplichtingen niet zou nakomen. De schoonmakers wilden ook geen contract ondertekenen met een Duitse werkgever waarover zij niets wisten en geen inhoudingen doen aan het Duitse socialezekerheidsstelsel, omdat zij meenden dat dit het verkrijgen van werkloosheidsuitkeringen zou bemoeilijken of onmogelijk zou maken en omdat zij vreesden dat dit hun pensioenberekeningen zou kunnen verstoren.

De Duitse hypermarktketen besloot in te gaan op de eisen van de Portugese schoonmakers. Van tijdelijk personeel was geen sprake omdat de Portugese vakmensen nodig waren om in permanente personeelsbehoeften te voorzien – het voldeed niet aan de vereisten om als tijdelijk werk te worden beschouwd.

Het Duitse bedrijf en Work Supply – Uitzendbureau kwamen overeen dat outsourcing of uitbesteding de beste oplossing was.

Volgens deze regeling zou het moederbedrijf, Work Supply – Uitzendbureau, de schoonmakers inzetten (of detacheren) bij haar filiaal in Nederland – Work Supply Nederland B.V., dat vervolgens, krachtens een uitbestedings- of externaliseringsovereenkomst, deze werknemers zou verdelen over de verschillende winkels van de Duitse hypermarktketen en de volledige verantwoordelijkheid op zich zou nemen, niet alleen voor alle salaris- en personeelsadministratieve taken, maar ook voor het beheer van en het toezicht op de werknemers en de levering van machines, materialen, producten en uitrusting voor de schoonmaakwerkzaamheden die in de verschillende winkels moeten worden uitgevoerd.